چه غریب ماندی ای دل!نه غمی نه غمگساری

نه به انتظار یاری نه ز یار انتظاری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد

که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

دل من!چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی

چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها

بنگر وفای یاران که رها کنند یاری...